De Amerikaanse singer-songwriter Amanda Pearcy groeide op in het wat zuidelijker gelegen Houston, maar woont nu al weer geruime tijd in music city Austin in Texas. Het verhaal van Amanda Pearcy is er een overladen met tragiek. Haar eerste, werkende man en de vader van haar toen tweejarige zoon, heeft ze verloren aan de dood en de andere, een ex-gevangene, door heroïne. Toen Amanda gitaar ging leren en haar nummers ging schrijven, kon het bijna niet anders, dat haar liedjes heel intens zouden zijn. Voeg daar aan toe een stem die breekbaar overkomt, dan is de Americana die ze nu op haar nieuwe album “An Offering” brengt, heel fraai naar het donkere gekleurd.

De afspraak was om met Amanda na de sound check, in het muziekgebouw Meneer Frits in Eindhoven waar ze optrad, het interview te doen. Rond zes uur waren we er, legden een uur vast, want we moesten snel ook nog iets eten. Rond zeven uur begonnen we er aan. Amanda had zich opgefrist en een kleedje aangetrokken. Ze was er duidelijk klaar voor. Alhoewel, ze leek wat zenuwachtig en onzeker... Maar, wat wil je met twee opdringerige mannen, de ene met een camera en de andere met een vragen lijst. Waar zijn we aan begonnen, moet ze zeker gedacht hebben?  

Mrs. Amanda Pearcy, van twee dingen, ben ik zeker. 1) Je bent afkomstig uit Austin, Texas (van het “Diepe Zuiden”) en 2) Je bent een muzikante. Wanneer wist je, dat je een professionele muzikante wou worden? Hoe startte alles? Ben je opgegroeid in een muzikale omgeving?

Afkomstig? Juist, ik ben afkomstig van Austin, Texas. Muzikante? Ik wenste dat ik dat was… (ze lacht wat ingehouden). Door iets van binnenuit. Eigenlijk wou ik geen muzikante worden, ik wou gewoon een instrument kunnen spelen. Ik was vrij jong toen ik enkele nummers op gitaar kon spelen. Voor ik muziekles ben gaan volgen, had ik nog nooit eerder een muziekinstrument aangeraakt, laat zwijgen, er op gespeeld. Zingen deed ik wel. Toen mijn zoon wat ouder werd, ik was weduwe en hij was toen twee, was ik er niet echt klaar voor om gitaar te gaan leren. Ik was een jonge moeder en voelde toch ergens de drang (hoorde ik een stem die zei) om iets te gaan doen, maar ik ken totaal niets van muziek, van gitaar, van akkoorden. Het heeft even geduurd voor het zover was. Mijn eerste idee was, om door zelfstudie te gaan leren spelen, maar ik twijfelde toen en was niet genoeg zelfzeker, omdat ik niet wist wat mijn zoon wou gaan doen. Toen hij op de middelbare school zat, besloot ik enkele lessen klassieke gitaar te gaan volgen. Wanneer ik met mijn toenmalige vriend op een feestje was en we zaten in een kring bij elkaar, werd er vaak muziek gespeeld. Ik wist toen, dat ik dat ook zou willen doen.    

Is de muziek uit het “Diepe Zuiden” verschillend van de muziek in andere Amerikaanse staten? Men beweert dat jullie muziek meer “gevoeliger en sensueler” is? Is dat ook jou idee?

Houston [dat t.o.v. Austin meer naar het oosten en korter bij de Golf van Mexico ligt / nvdr.] ligt dicht bij de grens van Louisiana, wat echt “Deep South” is. Ik verbleef een jaar, anderhalf jaar aan de kust van Alabama / Florida, in de Golf van Mexico, wat voor mij een geweldige tijd was. Ja, de muziek is er anders, verschillend.
Gevoeliger, sensueler? (ze twijfelt en reageert met een zucht) Aahw… (en vervolgt dan zelf zekerder) De muziek is er ongetwijfeld meer soulvol, maar moeilijk te omschrijven met één woord.        

Hoe zou je zelf je stijl omschrijven? Waarom koos je voor die stijl?

Mijn stijl is America. Mijn eerste album [“Waitin’ On Sunday, 2009] is ongetwijfeld country, geen Americana. Mijn tweede album [Royal Street, 2013] is dan weer folk en country, maar ook géén Americana. Mijn nieuwe album [“An Offering”, 2015] is Americana, maar ook meer bluesy. Ik koos niet voor een stijl, die stijl. Toen ik enkele maanden gitaar lessen nam en al nummers schreef, heb ik nooit op voorhand gezegd, dat ik bepaalde songs wou schrijven. De nummers kwamen er heel spontaan, van binnen uit. De country muziek in Texas is zeker anders, dan andere country muziek. Iedere streek heeft zijn bijzonderheden, zijn stijl, zijn blues.    

Door wie ben je beïnvloed? Wie zijn je favoriete muzikanten?

(ze denkt even na…) Voor ik wist dat ik zelf muziek zou willen spelen, was ik door meerdere muziek stijlen beïnvloed. Ik luisterde naar alle soorten muziek. Ik hield van de Gipsy Kings, The Beatles, The Rolling Stones, Talking Heads, Chrissie Hynde… Ik luisterde weinig naar country muziek. Ik danste graag op country muziek. Néén geen line dance! De country muziek die ik beluister heeft met mijn job te maken. Geef mij maar Bonnie Raitt, Joan Armatrading,     

Van wie kocht je je laatste CD?

Ik koop CD’s, maar wat was de laatste die ik kocht? (zoeken in alle hoeken…). Ik kocht “Raising Sand”, maar ik denk dat het niet het laatste album was, dat ik kocht… (ze mompelt dan nog wat verder nadenkend tegen haar zelf…)

Je éérste album ‘Waitin’ On Sunday’ is uitgebracht in 2009 en recent verscheen (zes jaar later) ‘An Offering’. Waarom koos je voor die titel?

De titel “An Offering” is één van de nummers op het album (ik verbeter met ‘twee’, want er is reprise) en inderdaad, met een instrumentale reprise als finale. (Als ik haar complementeer met dat nummer en de fantastische instrumentale versie met Tim Lorsch op cello, is ze zichtbaar blij en bedankt ze me voor het complement)
Waarom die titel? Omdat het aanvoelt alsof ik mezelf offer, geef… Alles is erg eervol en de mensen gaan je beoordelen. De nummers die nu op het album staan, verschillen totaal van die van “Royal Street”. Omdat alles zo verschillend is, is het ook ergens heel beangstigend. Ik zei het al, ik weet niet wat ik schrijven ga, de nummers worden me aangeboden, “geofferd” en ik offer ze verder aan anderen. Ik hou van gebeden, van songs, ook al zijn ze niet religieus. Er is echter een praktisch probleem, wanneer ik een e-mail doe en ik heb het over “An Offering”, dan krijg ik vaak een prijsofferte… (gelach)
Wat vind je als ik zeg dat ik het geen “happy album” vind? Hoe zo? Er staan toch blije nummers op de CD! Maar je hebt gelijk als je zegt dat het vaak over gevoelens gaat, dingen die er gebeuren… Gelukkig ween ik nooit op het podium.

Je schreef alle nummers zelf, behalve één nummer van Bobbie Gentry “Ode To Billie Joe”. Bobbie was een van de eerste vrouwelijke country artiesten, die haar eigen producer was. Was dit een rede die mee telde om dit nummer te coveren? Of, ging het om de inhoud van de song?

(ze bekijkt eerst mijn nota’s en vangt aan met te zeggen) Ik ben blij dat je haar voornaam - Bobbie met ‘ie’ en niet met ‘y’, wat de meesten verkeerd doen - correct geschreven hebt. Néén, ik heb dat nummer niet gekozen o.w.v. wat je daar net over Bobbie Gentry zei. De dag voor de opnamen, hebben we ook nog over andere cover songs gepraat.

[Roberta Lee Streeter aka Bobbie Gentry: (°1944) is een Amerikaanse singer-songwriter en een van de eerste vrouwelijke country zangeressen, die haar eigen producer was en die haar eigen nummers componeerde. In haar songs komen haar Mississippi roots vaak terug. Haar song “Ode To Billie Joe” is volgens sommigen een song die over zelfmoord gaat.]

“Ode To Billie Joe” is het langste nummer op het album, langer dan het origineel. Je zingt dan over Billie Joe & Sally Jane. Denk je dat de luisteraar weet waarover de song feitelijk gaat?

Het is denk ik, géén nummer over een cowboy. Je kan in boeken en op internet sites nu al lezen, waarover het zou kunnen gaan, iedereen heeft daar ideeën over. Waarover het gaat? Ik weet het niet en, dat is net het mooie van de song. Het is een schitterend nummer! Het was een “last minute” keuze… Dat geldt voor alle songs. Ik weet waarover ik schrijf en laat de rest aan de verbeelding van de luisteraars over.

Voor ik mijn volgende vraag stel wil de gasten vermelden: Vicky Carricio, Mike Daly, Matt Giles, Stefano Intelisano, Jimmy LaFave, maar vooral Ray Bonneville, o.w.v. zijn harmonica intro op dit nummer. Geweldig!

Staan er persoonlijke  en/of special nummers op het album?

Als ik naar de nummers luister, heb ik vaak en bij meerdere songs, de reactie: dit is nu mijn favoriete nummer.
Persoonlijke songs? Ja ongetwijfeld. (gegiechel…) Er zijn er meerdere die heel persoonlijk zijn (daarna zegt ze snel nog enkele moeilijk verstaanbare dingen, zonder er één track specifiek te noemen en rond ze de vraag met een sprekende glimlach af)

De titel van een ander nummer (met geweldige poëzie) “Birds On A Wire”, doet je direct aan Leonard Cohen’s “Bird On A Wire” denken. Hoe ontstond het nummer?

Ik moet toegeven, dat ik dat nummer van Cohen helemaal niet kende, toen ik mijn nummer schreef. Niet voor de teksten, maar het gebeurt wel eens, als ik een titel voor een nummer in mijn hoofd heb, dat ik op internet wel eens ga googlen. In dit geval is dit niet gebeurd en is het een louter toeval. Een andere track “Pallet On The Floor” zou een traditional zijn. Je moet bij de interpretatie wel een onderscheid maken tussen een pallet die je gebruikt, om iets op te stapelen en een pallet, een strooien matras voor op te slapen. In mijn song is pallet de matras die mijn moeder op de vloer legde en waarop ik sliep. Spijtig wordt pallet in de twee betekenissen identiek geschreven… Mijn nummer is dus géén cover en heeft niets met de traditional te maken!    

Toen ik je Facebook bezocht, vond ik een review die in ‘Texas Music Magazine’ gepubliceerd is (Madison Searle): (ik citeer) "She puts flesh on the familiar bones of Southern gothic and makes them sound like lived experience…"
Volgens mij raakt men hier de essentie van de songs. De dingen die je mee maakt, de dingen die je herkent. Het zijn vaak trieste dingen… Is dit waar het hier om gaat?

Ze hebben het inderdaad goed verwoord en heel herkenbaar geschreven.

Een persoonlijke vraag. Wat heb je over je zelf geleerd van je muziek?

(opnieuw een zucht en) Aahw… Dat ik soms nog te weinig vertrouwen heb, dat de mensen om me geven en van mijn songs houden. En, dat ik misschien naar een therapeut moet… (gelach…) Je hebt gelijk ik ben erg verlegen… Zelfs op het podium ben ik zo. Ik kijk vaak onder het spelen naar mijn vingers en, ik weet dat ik niet de beste gitarist ben. Dat maakt me onzeker en dan vertel ik een verhaal over de song om het te verbergen. Vroeger vertelde ik te weinig, nu waarschijnlijk te veel… Je moet me wat meer tijd geven. Ik heb nog veel werk…   

Waarmee ben  je buiten de muziek nog bezig?

Als ik thuis kom, dan ben ik met andere dingen bezig, vooral met mijn familie. Voor een inkomen zorgen…      

Een laatste vraag, over de show vandaag. Over de set list. Wat mogen we verwachten? Vooral je nieuwe album?

Ja, heel veel nieuwe songs. De set list voor vandaag heb ik al uitgeschreven. Vorige keer had ik geen set list, nu wel, o.w.v. de afwisseling die er nodig is tussen langzame en wat rappere songs. Bij een huisparty zoals gisteren, durf ik wel eens afwijken van mijn lijstje en inspelen op de reacties van het publiek, maar vanavond doen we dat niet.  

Dit waren mijn vragen…
Amanda, thank you again for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans